Tegenover het atelier van de vioolbouwer aan de Utrechtseweg in Amersfoort woonde een bijzonder muzikaal gezin. Terwijl moeder de vleugel bespeelde lagen dochtertje Albertine en haar zusjes onder het instrument weg te dromen bij de muziek. Of ze keken over de rand vol bewondering naar het bewegende mechaniek van de hamers op de snaren. Twee zusjes speelden viool. Niet veel later zou Albertine zelf voor de cello kiezen. En zo leerde ik haar meer dan vijftig jaar later kennen: als celliste en mede-bestuurslid van de Orkestvereniging Amersfoort.

Toen haar vader een zakelijk succes te vieren had, nam hij zijn vrouw mee naar de juwelier. Maar hoe de arme man ook zijn best deed en het vuur uit zijn sloffen liep, geen juweel kon haar bekoren. Na afkeuring van het zoveelste prachtstuk kreeg ze een idee: "Geef mij maar een altviool, dan kunnen we een kwartet vormen thuis."

De weg naar overbuurman Pot was snel gevonden. De kinderen kwamen er sowieso al graag. Het rook er heerlijk naar hout, lak en lijm en de vioolbouwer vond het leuk om zijn liefde voor het vak te delen met de gefascineerde kinderen. Ook de instrumenten werden vaak voor onderhoud en reparatie naar de overkant gebracht. Albertine vertelde hoe ze eens tranen met tuiten had gehuild toen ze met cello en al van de trap gevallen was. De aanblik van de kapotte cello - de snaren hingen er hulpeloos bij - was verschrikkelijk. Gelukkig bracht meneer Pot redding, hij restaureerde het instrument vakkundig. En hij bouwde met plezier een altviool voor zijn overbuurvrouw.

Op zondagmiddag werd er kwartet gespeeld in huize Hamers. Met een snoepje op de lessenaar als aansporing. Moeder kreeg zoveel plezier in de altviool, dat ze zich aanmeldde bij de Orkestvereniging Amersfoort. Celliste Albertine en een van haar vioolspelende zussen waren ook lid.

Na het overlijden van mevrouw Hamers heeft de altviool jaren ongebruikt in zijn kist gelegen, tot een ander orkestlid het instrument in bruikleen kreeg. En toen hij een ander instrument aanschafte kwam de altviool naar mij. Omdat niemand anders in de familie altviool speelde mocht ik na enkele jaren het instrument overnemen. En zo klinkt de alt al weer jaren in het orkest waar hij ooit begonnen is.